by Voedsel is misschien niet altijd een voor de hand liggende bron van macht. Maar aangezien de substantie die ons niet alleen in leven houdt, maar ons in veel opzichten ook betekenis geeft – ritueel, gemeenschap, voeding – zou het vanzelfsprekend moeten zijn dat voedsel een krachtige kracht is, een kracht die het vermogen heeft om vorm te geven aan wat we eten, wat we doen. denk, wie we zijn. Het is dan ook begrijpelijk dat sommigen deze kracht willen benutten. Een voorbeeld is gastrodiplomatiewanneer voedsel wordt gebruikt om in wezen het merk van een land op te bouwen en de banden met andere landen te versterken.
Een van de meest succesvolle gastrodiplomatiecampagnes is een initiatief dat Thailand in 2002 lanceerde onder de naam ‘Global Thai’. Het doel van dit programma was om het toerisme en de voedselexport te vergroten om de economie van het Zuidoost-Aziatische land te stimuleren. Dat het een succes was, is een understatement. Binnen tien jaar was het aantal Thaise restaurants in de wereld gestegen bijna verdubbeldgrotendeels dankzij leningen die de Thaise overheid heeft uitgedeeld aan mensen die bereid zijn restaurants in het buitenland te openen.
Toen het initiatief begon, verscheen er een artikel in de Econoom zei dat het programma “op subtiele wijze zou kunnen helpen de betrekkingen met andere landen te verdiepen.” Het lijkt te hebben gewerkt. Ga naar een willekeurige buitenwijk, middelgrote stad of bloeiende metropool in de Verenigde Staten en je zult ongetwijfeld minstens één, zo niet veel, Thaise opties vinden om uit te kiezen. Pad Thai (welke komt niet bepaald uit Thailand) is te vinden in zowel Thaise restaurants als sportbars. En Thailand wordt nu overwogen een van de belangrijkste toeristische bestemmingen ter wereld, waarbij reizigers over de hele wereld vliegen om de bruisende steden, idyllische stranden en, ja, ongelooflijke eetcultuur van het land te ervaren. Het Global Thai-programma heeft ongetwijfeld een deel van die populariteit veroorzaakt; Sinds de lancering van het initiatief is het toerisme naar Thailand met 200% toegenomen.
Toerisme is uiteraard niet per se goed voor de mensen die in het land in kwestie wonen; er is geen garantie dat het geld dat in multinationale hotels en resorts wordt uitgegeven uiteindelijk in de handen van de burgers van dat land terechtkomt. Toeristen kunnen hinderlijk zijn voor de lokale bevolking, gentrificatie veroorzaken en zich respectloos gedragen tegenover de cultuur van het land dat ze bezoeken. Ik doe geen enkele bewering over de voordelen van meer toerisme, afgezien van het maken van winst voor de toeristische sector in het land in kwestie. Maar er schuilt ongetwijfeld iets krachtigs in het verleiden van de hele wereld om jouw eten te eten (of in ieder geval een versie van jouw eten, hoe gekleurd het ook mag zijn door de lokale keuken in het vreemde land waar het terechtkomt).
Thailand is niet het enige land dat gastrodiplomatie gebruikt om de banden met andere landen en culturen te versterken. De Verenigde Staten hebben de Amerikaans Culinair Korps, een groep chef-koks en andere invloedrijke foodfiguren “die namens het ministerie van Buitenlandse Zaken in de Verenigde Staten en in het buitenland deelnemen aan programma’s en evenementen om interculturele uitwisseling te bevorderen.” Japans Werkgroep Japanse merken heeft een culinaire tak die op vergelijkbare wijze tot doel heeft banden met andere landen op te bouwen via voedsel. En Peru lanceerde een soortgelijk initiatief, genaamd Perú Mucho Gusto, dat heeft bijgedragen aan de verspreiding van Peruaans voedsel over de hele wereld.
Hebben deze programma’s een beperkte reikwijdte? Zeker. Dat geldt vooral als we bedenken dat sommige landen aanzienlijk meer zichtbaarheid en invloed hebben op de wereldkeuken dan andere. Maar het feit dat zoveel regeringen tijd en middelen steken in het ontwikkelen van deze campagnes zou ons moeten laten zien hoe krachtig voedsel kan zijn. Misschien dragen we, als we een keuken eten die niet de onze is, of voedsel uit ons eigen land delen met anderen die er niet bekend mee zijn – en dat doen met respect, nieuwsgierigheid en ruimdenkendheid – in sommige opzichten bij aan een meer collaboratieve, heerlijkere keuken. wereld.
Samantha Maxwell is een voedselschrijver en -redacteur gevestigd in Boston. Volg haar op Twitter op @samseating.
