Voedselexpert onthult de wilde gerechten die hij verslond als onderdeel van ‘griezelig’ $ 700 50-gangen, ZEVEN UUR diner, van lamshersenen geserveerd in een nepkop tot ‘CHEF’S TONGUE’ en varkensbloedijs

• Michael Ligier uit San Francisco dineerde bij Alchemist in Kopenhagen
• Het begint vanaf $ 717 voor het 50-gangenmenu en $ 2.180 met het wijnarrangement
• In een YouTube-video legt hij uit dat ‘reserveringen binnen drie seconden uitverkocht zijn’

Een fijnproever heeft laten zien hoe het is om te dineren in een van ‘s werelds raarste en meest gewilde restaurants – met kant-en-klare gerechten die zeker niet voor angsthazen zijn.

Michael Ligier, uit San Francisco, slaagde erin om plaats te nemen in het tweesterren Michelin-restaurant Alchemist in Kopenhagen, dat begint bij $ 717 voor het 50-gangen proeverijmenu en $ 2.180 voor het wijnarrangement.

In een YouTube-video legt hij uit dat ‘reserveringen binnen drie seconden uitverkocht zijn’ en dat er naar verluidt een wachtlijst van 40.000 mensen is, dus het was ‘gek’ dat hij het meemaakte.

De voedselexpert biedt kijkers vervolgens een glimp van wat er gebeurde in de veelgeprezen eetgelegenheid, die momenteel op nummer 18 staat op de lijst van ‘s werelds 50 beste restaurants, met lamshersenen, kwallen en een neptong tussen de zanier-gerechten.

Michael zegt dat de ervaring begint vanaf het moment dat je de voormalige werkplaats voor het bouwen van theaterdecors binnenloopt.

Hij onthult: ‘Deze massieve deuren die langzaam openen naar een zwarte leegte.

‘Er wordt je verteld dat je een pikdonkere kamer binnen moet gaan waar ineens een violist van het Copenhagen Philharmonic je begroet met een Deens volkslied… Het was eigenlijk een beetje eng.’

Na de ongebruikelijke begroeting werd Michael doorgeleid naar een lounge met ‘deze enorme wijntorens en’ [an] interactieve drankenmenu’s die wachten tot de maaltijd begint.’

Toen het bedienend team groen licht kreeg, waagde Michael zich in de eetzaal met een koepel met ‘gigantische beelden van die verhuizing en verandering’ en sfeervol verlichte toonbanktafels.

In zijn YouTube-video documenteert Michael een selectie van de vreemde gerechten die hem werden voorgeschoteld.

Het eerste gerecht, of ‘indruk’ zoals het restaurant het noemt, was een gigantisch oog genaamd 1984 en gemaakt met het idee dat ‘Big Brother naar je kijkt’.

De medley bestond uit een Deense aardappel met daarop een creme gemaakt van lavas, wat verse doperwten en een klodder osetra-kaviaar.

Enkele van de andere maffe creaties in de eerste serie waren ‘een madeliefje met een centrum dat in je mond ontploft’, ‘een drankje gemaakt met konijnenoren’, knoedels met de textuur van suikerspin en kunstig gepresenteerde kommen met kwallen.

‘Mijn hersenen kunnen het gewoon niet verwerken’, zei hij terwijl hij probeerde de ongebruikelijke textuur- en smaakcombinaties te achterhalen.

Hij herinnerde zich hoe hij zich voelde in het theatrale restaurant en zei: ‘Toen de afwas begon te komen, had ik een beetje zin om plezier te maken … Ik voelde me als een kind in een speelgoedwinkel dat met al deze verschillende gerechten aan het spelen was.

‘Alles… zo precies en ordelijk.’

Michael benadrukt dat veel van de gerechten zijn gemaakt door chef-kok Rasmus om sociale problemen onder de aandacht te brengen en duurzaam eten te promoten.

Een gerecht dat eruitzag als een weggegooide voedselverpakking, werd bijvoorbeeld ‘Plastic Fantastic’ genoemd als knipoog naar plasticvervuiling, terwijl een plakje cake werd gemaakt van koningskrabstaarten, die doorgaans worden weggegooid.

Op een ander moment moest Michael ‘een kippenpoot bevrijden’ uit een kleine kooi om de vleeslolly op te eten die aan een broodmagere voet was bevestigd, terwijl beelden van op batterijen gekweekte kippen rond de koepelvormige eetzaal werden geprojecteerd.

Na wat vernieuwende gerechten zei Michael dat het ‘griezelig, echt heel griezelig’ begon te worden.

Hij vervolgde: ‘Ik ben een avontuurlijke eter, maar zelfs ik begon mijn grenzen te laten testen door sommige van deze gerechten.

‘Er was een moment waarop ik de man naast me hoorde zeggen dat hij dit gerecht hoe dan ook niet zou eten.’

Een van de meer avontuurlijke gerechten bij Alchemist kwam in de vorm van lamslongpastei.

Terwijl het gerecht voor Michael werd neergezet, legde de ober uit dat longen ‘een soort taboe-onderdeel van het dier waren… zelfs naar slachtafvalnormen’.

De longen werden ‘als een paté of room’ geserveerd, ingeklemd tussen twee knapperige crackerachtige lagen. Ondanks aanvankelijke bedenkingen zei Michael dat de creatie eigenlijk ‘echt heel erg lekker’ was.

De indruk die Food For Thought werd genoemd, ging nog een tandje hoger en bevatte een stukje lamshersenen bovenop een gefrituurde briochebal gevuld met foie gras.

Deze brok werd vervolgens gepresenteerd in de ene helft van een realistisch ogende prothesekop.

Een andere gang die Michael verraste, was iets dat een replica leek te zijn van de tong van de chef die van een presenteerlepel moest worden gelikt.

‘Dus moest ik de chef een tongzoen geven,’ mijmerde hij.

Dit gedeelte van het hartige menu was ‘gewoon krankzinnig’, zei Michael, maar hij legde uit dat dit was wat Alchemist ‘zo raar… mooi en verbazingwekkend’ maakte.

Als toetje serveerde het restaurant een op Andy Warhol geïnspireerde banaan, een verwijzing naar een kunstwerk dat de chef in zijn keuken heeft hangen, gevuld met bananensorbet.

De minder smakelijke dessertoptie die bij Alchemist werd aangeboden, was een ijsje van varkensbloed in de vorm van een bloeddruppel.

In de video van Michael legt de server uit dat gasten met een QR-code aan de zijkant van het bord bloed kunnen doneren, aangezien bloeddonatie iets is dat ‘veel Denen na aan het hart ligt’ vanwege een ‘vrij ernstig nationaal bloedtekort’.

Om de maaltijd af te sluiten, kreeg de food pro een chocoladereep genaamd Guilty Pleasure. Michael legde uit dat op de verpakking ‘feiten over kinderarbeid en de chocoladehandel stonden en hoe onmenselijk sommige chocolade kan zijn’.

Het kwam in een biologisch afbreekbare verpakking en de chocolade had de vorm van een doodskist om ‘dat punt echt te benadrukken… het is krachtig spul’.

Als klap op de vuurpijl bleek het verlaten van het restaurant net zo raar als het binnenkomen.

Na zeven uur te hebben gegeten en gedineerd, werd Michael naar een roze kamer geleid die was uitgedost met een discobal en kreeg hij de opdracht zijn handen af ​​te vegen aan een servet voordat hij het op de grond gooide.

Een voice-over vertelde hem toen dat hij met één hand een kopje dat voor hem stond ‘voorzichtig vast moest pakken’ en de wijsvinger van zijn andere hand erin moest steken.

De instructies gingen verder: ‘Ga met je vinger langs de binnenkant van de beker en steek dan je vinger op.’

Toen hem werd verteld een kleverige substantie van zijn vinger te likken, werd hij door een vrouw met een pruik uitgenodigd om te dansen. Dit, zei Michael, was waarschijnlijk het vreemdste deel van het diner en hij weet niet zeker hoe hij moet beschrijven wat er is gebeurd.

Ondanks de mix van ongebruikelijke ingrediënten en het gevoel buiten zijn comfortzone te zijn, beschreef Michael Alchemist als de beste ervaring van zijn leven en zeker het hoge prijskaartje waard.

Hij concludeerde: ‘Vroeger dacht ik dat lekker eten benauwd, formeel was, het was een stel mensen in pak en stropdas en witte tafelkleden op tafel, maar wat ik me vooral voor mij realiseer, is gewoon kijken hoe ver eten kan gaan, hoe het creatief kan zijn en innovatief, en het kan meer zijn dan alleen smaak.

‘Het was de beste maaltijd die ik ooit in mijn hele leven heb gehad… het is een once-in-a-lifetime ervaring.’